روزنو :قالیباف سعی می‌کند در ادبیات سیاسی کشور به عنوان حامی دولت رئیسی معرفی نشود؛ حتی شاید دوست داشته باشد خود را منتقد دولت معرفی کند.

: شاید کسی انتظار نداشت که به این زودی ماه‌عسل دولت و مجلس به پایان برسد؛ اما آنگونه که از شواهد پیدا است، پارلمان از روند سیاست‌های دولت راضی نیست. این نارضایتی هم ارتباط مستقیمی با رئیس مجلس دارد.

قالیباف رئیس مجلس تماماً اصول‌گرای سیزدهم چندصباحی است که لب به انتقاد از رئیس‌جمهور و دولتش گشوده؛ به‌طور مثال در مورد حذف ارز ترجیحی گفت: «دولت تازه کار را شروع کرده بود و بخش قابل‌توجهی از ارز ترجیحی استفاده شده بود. دولت لایحه دوفوریتی به مجلس ارائه کرد و انتظار داشت ما ظرف ۴۸ ساعت درباره آن تصمیم‌گیری کنیم.»

یا در جای دیگری گفته است «باورهای غلط و مدیران ناکارآمد دو مشکل اساسی ما در کشورداری است. مشکل پول و نبودِ امکانات نیست. برای این اصول باید وقت و انرژی بگذاریم.»

قالیباف دوست دارد رئیس‌جمهور شود

در مورد قالیباف یک اصل را باید پذیرفت و آن هم اینکه او دوست دارد رئیس‌جمهور باشد و حتی ریاست مجلس هم او را راضی نمی‌کند. تلاش‌های مداوم او برای رسیدن به پاستور به‌خوبی بیانگر این میل او است.

قالیباف اما گاهی فراموش می‌کند که دو اصل نامزد شدن برای ریاست‌جمهوری را ندارد: اول، اقبال مردم است. انتخابات سال 84 و 92 نشان داد که او محبوبیتی برخلاف آنچه که خود فکر می‌کند در بین مردم ندارد.

دوم، او در بین جریان‌های اصول‌گرا هم وزنی ندارد. در انتخابات ریاست‌جمهوری سال 1396 و 1400 معلوم شد که راست‌گرایان دیگر نامزدهای شاخص جناح خود را به شهردار پیشین تهران ترجیح می‌دهند و قالیباف زمانی به کار گرفته می‌شود که به معنای واقعی کلمه اصول‌گرایان دچار قحط‌الرجال باشند.

در مجلس هم برخی زدوبندهای پشت‌پرده و بده‌بستان‌های انتخاباتی کرسی ریاست قوه مقننه را به قالیباف رساند.

قالیباف صندلی را از رئیسی می‌گیرد؟

برخلاف همه اینها اما قالیباف همچنان در سودای ریاست‌جمهوری است. کیست که نداد او به جانشینی سیدابراهیم رئیسی فکر می‌کند و شاید واکنش‌های او درباره دولت سیزدهم درهمین‌راستا باشد.

قالیباف منتقد شد!

فرمانده سابق نیروی انتظامی سعی می‌کند در ادبیات سیاسی کشور به عنوان حامی رئیسی معرفی نشود. حتی شاید دوست داشته باشد خود را منتقد دولت معرفی کند. سابقه اجرایی او در شهرداری تهران، این تشخیص را به قالیباف داده که بسیاری از شعارهای رئیس‌جمهور و دولت، اجرایی نیستند و در حد شعار باقی می‌مانند و همین باعث ایجاد نارضایتی در بین مردم خواهد شد.

اگر رئیسی نتواند در دولت اول خود موفقیت‌های چشمگیری به‌دست بیاورد، احتمالاً می‌توانیم شاهد نامزدی قالیباف در انتخابات ریاست‌جمهوری باشیم. اما اگر دولت بتواند به خواسته‌هایش برسد، قالیباف باید چاره‌ای دیگر برای روزگار سیاست‌ورزی‌اش بیابد.

سیب سیاست برای قالیباف به زمین می‌رسد؟

قالیباف در این میان شانسی هم برای جریان اصلاحات قائل نیست و براین‌باور است که با عملکرد روحانی در دولت و اصلاح‌طلبان در مجلس، شانسی برای حضور در آینده سیاسی ایران ندارند. البته او با همین تصور وارد انتخابات ریاست‌جمهوری سال 92 شد و تصور کرد که با توجه به حوادث سال 88، اصلاح‌طلبان به دولت راه پیدا نخواهند کرد که ناگهان اتحادی، حسن روحانی را به پاستور رساند.

باید دید سیب سیاست برای قالیباف چگونه خواهد چرخید و آیا این‌بار او را از بهارستان به پاستور خواهند رساند یا خیر؟ ستاره‌ای که در خیابان بهشت، برایش مطابق نیفتاد که نیفتاد.